Perły z Lamusa: Wampir

wydawca: Sfera

pomysł gry: Agnieszka Żak

redakcja merytoryczna: Katarzyna Makowska

projekty graficzne: Piotr Łukaszewski

wprowadzenie z instrukcji do gry:

"Wampir" jest grą dla dwóch osób do czterech osób. Jeden z graczy wciela się w postać Wampira, a pozostali zostają Łowcami. Zadaniem Łowców jest osaczenie i zniszczenie Wampira, muszą w związku z tym współpracować ze sobą. Tworzą drużynę, która może wspólnie ustalać i konsultować kolejne posunięcia poszczególnych graczy, jak i działać w Grupie. Gracz, który kieruje postacią Wampira, ma za zadanie zniszczenie Łowców i wprowadzenie na swoją kartę Ruchów Wampira żetony sześciu Sług. Zwycięstwo Wampira oznacza przegraną wszystkich Łowców.

Historia

Wampir pod względem fabularnym jest dość luźno oparty o historię znaną z "Drakuli" Brama Stokera, dodatkowo przeniesioną w polskie realia, w wieku pary. Plansza przedstawia mapę naszego kraju wraz z siedzibą Wampira na dalekim południu, w mieście zwanym Zagórze (odpowiednik Transylwanii). Zamiast Jonathana Harkera i Van Helsinga, głównymi bohaterami są profesor Karol Richet, hrabia Von Rodek, oraz doktor Gustaw Geley. Sam Drakula został zastąpiony bezimiennym krwiopijcą o wyjątkowo paskudnym obliczu.

You are here.

We wczesnych latach dziewięćdziesiątych Wampir był jedną z lepszych planszówek, zaraz za Magią i Mieczem. Do tego wielką zaletą była oryginalność tej produkcji. Do niedawna przekonany byłem, że to w całości polski wytwór, ale jakiś czas temu przekonałem się, że jednak się myliłem. Wampir tak naprawdę jest w dużym stopniu oparty o angielską grę Fury of Dracula.

Rozgrywka

Wampir to gra dla co najmniej dwójki graczy, a maksymalnie dla czwórki. Jeden z nich wciela się w żądnego krwi potwora, pozostali kierują poczynaniami Łowców, których zadaniem jest znalezienie i zabicie Wampira. Obie strony mają do osobne plansze, przy czym ta wampirza jest oddzielona od pozostałych specjalną przesłoną. Do dyspozycji są przeróżne środki i bronie. Łowcy mają święconą wodę, czosnek, krucyfiksy i kołki. Wampir potrafi zmienić postać w walce i rozplenia swoje Sługi, gdzie tylko może. Walki rozstrzyga się poprzez specjalną tabelkę. Do tego dochodzą jeszcze specjalne karty zdarzeń, mające wpływ na rozgrywkę.

Gra z perspektywy Łowców.

Gra z perspektywy Wampira.

Wykonanie

Gra jest wydana tak jak większość gier z tego okresu, w standardowy dla Sfery sposób. Cienkie pudełko formatu A4, plansza na cienkim, śliskim papierze, podobnie wszystkie żetony i karty. O figurkach można było wtedy tylko pomarzyć, więc jako pionki używane były pomniejszone karty postaci wetknięte w plastikowe podstawki. Małym kuriozum tej gry i do tej pory nie wyjaśnioną zagadką jest pionek Wampira, na którym, mimo całkiem sugestywnej grafiki zdobiącej okładkę, znajduje się wizerunek Władcy Demonów, znany z alternatywnych zakończeń dołączonych do Magii i Miecza.

Hrabia Von Rodek drapiący się po jajach...

Po latach, Wampir nadal jest grą atrakcyjną i ciekawą. Pod względem wykonania być może nie dorównuje dzisiejszym standardom, ale czasem fajnie jest poczuć tego ducha retro. Chociaż, jeśli ktoś nigdy nie miał z Wampirem do czynienia, może być nieco zniechęcony. Trudno powiedzieć na ile sentymenty wpływają na moją ocenę, ale z pewnością jest w tym ich duża zasługa. Mimo wszystko, jeśli tylko będziecie mieli okazję, polecam rozegrać partyjkę i samemu się przekonać.

Ocena:

Grywalność:

Wykonanie:

Stopień trudności:

Ocena ogólna: